Laatste dagen van juli

Hoi!

Vandaag wat meer dagen in één, dus misschien een iets langer verhaal :-)

Maandag 28 juli

Zodra ik in m'n huisje kom, komt meteen de vraag of ze angry birds mogen spelen. Om te voorkomen dat ze me als een wandelende mobiel te gaan zien (al denken ze dat al wel bij de meeste vrijwilligers volgens mij) moeten ze van mij kiezen: of 's ochtends of 's middags spelen. Vandaag wordt t 's ochtends. Terwijl de rest van de kinderen aan het spelen is komt de jongste voor mij staan. 'Can I smell you?'. Ehm, wat?! 'Can I smell you?' En terwijl ie dat zegt komt hij al dichterbij en ruikt. Tja, volgens mij heeft hij wel iets van een beperking en dit bevestigd het wel weer, haha. Gelukkig ruik ik wel lekker ;-). Om kwart voor 8 breng ik de kinderen naar school en blijf even luisteren en kijken naar het ochtendritueel. De kinderen staan per klas in een rij, vervolgens wordt er gebeden, dan herhaalt het hoofd van de school nogmaals alle regels en dan moeten ze per klas naar binnen. Na het ochtendritueel loop ik terug naar m'n huisje om de ontbijten en even een wasje te doen. Dan is het weer tijd voor de babyroom. Wel schattig dat de kinderen nu echt blij zijn om je te zien, dat ze echt herkenning laten zien. We proberen wat met ze te puzzelen, maar dat is iets waar ze niet bepaald goed in zijn. Waarschijnlijk doen ze dat ook niet echt vaak. Om 12 uur brengen we de kinderen weer naar huis en dan is het weer tijd voor de boodschappen. Sanne moet even naar de tandarts vanwege een afgebroken tand, maar dat is hier allemaal prima geregeld voor ons als vrijwilligers. Terug op MoP heb ik nog even niks te doen, dus ga ik in de deuropening zitten om wat te schrijven. Dat gaat niet echt vlot, want iedereen die langsloopt komt even hoi zeggen. Ook het oudste jongetje van de babyroom, maar die is iets te enthousiast en knalt vol tegen m'n kaak. En hij heeft best een hard hoofd, haha. Op een gegeven moment staat er een enorme groep world mappers op het terrein. Dat is een groep met jongeren van 14 t/m 18 die verschillende projecten van Be More bezoeken om te kijken en te helpen. Er komen drie meisjes op mij af om gedag te zeggen. Als ik hoi terug zijn vragen ze verbaasd of ik Nederlands ben. Na een gesprekje over wat ik hier als vrijwilliger dan doe moeten ze er weer vandoor. Om 4 uur is het tijd voor de tweede huiswerkklas. Dat is een beetje ongemakkelijk, we weten niet echt wat we nou moeten doen. De leraar die erbij zit vertelt ook niet wat we kunnen doen. Wel vraagt hij wie er huiswerk heeft, maar volgens mij wordt hij een beetje in de zeik genomen door zijn leerlingen, niemand steekt namelijk zijn hand op. Uiteindelijk kunnen we één jongen helpen en dan merken we pas echt hoe laag het niveau van sommige kinderen is. Als we klaar zijn (dat uur duurde wel heel erg lang) is het weer tijd om naar mijn huisje te gaan. Eén van de meisjes in mijn huisje is helemaal gek op Begüm en geeft mij ook telkens briefjes mee die ik aan Begüm moet geven. Nu ook weer, maar dit briefje is wel heel lachwekkend. Er staat namelijk in dat ze Begüm als haar moeder ziet en mij als haar vader. Blijkbaar heb ik wel iets mannelijks, haha. Ik ga mee naar de kerk, maar afgezien van het feit dat de kinderen nu aan het begin met z'n allen gaan zingen, is de dienst hetzelfde als de vorige keer. 's Avonds niks bijzonders meer, tijd om te slapen!

Dinsdag 29 juli

Zoals wel vaker hoef ik 's ochtends niet zo veel te doen in m'n huisje. Omdat ze 's avonds pas een spelletje op mijn telefoon mogen spelen, doen de meeste kinderen iets voor zichzelf, zoals lezen. Ik besluit het boek dat ik aan het lezen ben op mijn mobiel er ook maar bij te pakken en meteen staat het oudste jongetje voor m'n neus. Of ik een spelletje aan het spelen ben? Ik leg hem uit dat ik een boek aan het lezen ben, in het Nederlands. Dat vindt hij wel grappig en hij begint voor te lezen. Op zich klinkt het nog best goed! Zelf is hij er heel trots op, al heeft hij geen idee wat hij heeft gelezen, haha. Bij de babyroom is de leidster weer terug en meteen gaat het heel anders. Aangezien we maar één ochtendje samen met haar de babyroom gedraaid hebben, hebben we de afgelopen week ons eigen programma gedraaid. Maar nu blijkt dat ze wel degelijk een vaste planning hebben. De kinderen beginnen met liedjes zingen en daarna is het tijd om te kleuren en gaan we bowlen. Voor de teatime moeten de kinderen bidden, iets wat wij ook niet gedaan hebben. Wel heeft de leidster er veel meer moeite mee om de kinderen te laten slapen, is er toch iets wat we goed hebben gedaan ;-). Om 12 uur brengen we de kinderen naar huis en is het tijd voor onze lunchpauze. Na onze lunchpauze moeten Begüm en ik helpen bij het brood snijden in de bakkerij, maar Begüm heeft geen zin, dus ga ik samen met Mellory (zij zit hier voor 6 maanden). Het werk is simpel, maar best leuk om te doen. We moeten het brood (dat de kinderen zelf gebakken hebben) in een machine stoppen, die het brood snijdt en vervolgens moet het brood in een zak worden gedaan. We zijn in 20 minuten klaar, dus ook nog eens lekker snel. Ik ga terug naar één van de vrijwilligershuisjes, waar ik nog even van de zon geniet en wat klets met Sanne en Begüm. Ik besluit om nog even naar de playground te gaan, waar ik, zodra m'n mobiel tevoorschijn komt, bedolven word onder de kinderen. Bij mijn huisje wil ik de jongste gaan douchen, maar hij is in slaap gevallen. Ik ga eerder weg, omdat we op tijd moeten eten. Het is namelijk tijd voor Durban by night! Om half 7 worden we opgepikt, om met z'n vieren door een (oud)politieagent rondgereden te worden door Durban. Het is echt onwijs indrukwekkend. Zo komen we bij 'huizen', waar de mensen gedumpt zijn toen het wk in Zuid-Afrika was en de mensen niet bij de toeristen in de buurt mochten komen. Er werden betere huizen beloofd, maar die zijn er nooit gekomen. De mensen wonen nu met complete gezinnen in één kamertje en delen een douche en wc met ontzettend veel andere mensen. Ook komen we door een wijk waar veel prostituees te vinden zijn. We zien er inderdaad een hoop en zo oud zien ze er nog niet uit... Verder rijden we langs een hek met daarboven een afdak, waar zo'n 40 mensen onder dekens liggen te slapen. En dan komen we nog vroeg langs, als je later komt ligt het hele stuk vol en slapen mensen ook op de stukken zonder afdak. Ook wordt ons verteld dat er in Durban zo'n 13 moorden per dag plaatsvinden en ongeveer 40 gerapporteerde verkrachtingen per week (geloof ik; het was in ieder geval schokkend). Het is ook absoluut niet veilig om hier over straat te gaan, gelukkig heeft onze chauffeur een wapen bij zich, mocht dat nodig zijn. We rijden ook nog langs het strand, waar je 's nachts ook absoluut niet moet komen. De kans dat je verkracht wordt is enorm groot. We komen ook op een paar plekken waar het op zich best veilig is. Bij het stadion (het Moses Mabhida stadion) mogen we er even uit, maar we blijven maar wel om ons heen kijken, haha. De tweede veilige plek is uShaka, een soort toeristisch winkelcentrum aan het strand. Maar ook daar moet je 's nachts niet op het strand komen. Na ruim 2 uur rond gereden te hebben is het tijd om weer terug te gaan naar MoP. Het was echt een enorm indrukwekkende avond, met zo veel tegenstrijdigheden. Echt de moeite waard!

Woensdag 30 juli

Om half 5 worden Begüm en Nina opgehaald en helaas ben ik dan ook wakker... Gelukkig kan ik daarna nog even verder te slapen, wel tot 7 uur, haha (jullie hadden vast al gemerkt dat die vroege tijdstippen niet mijn ding zijn). Vandaag is het tijd voor de vrijwilligersdag! We worden opgehaald met een busje en samen met alle andere vrijwilligers gaan we alle projecten van Be More af, om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. We rijden als eerste naar Blue Roof; een kliniek waar mensen met HIV/aids terecht kunnen voor medicijnen etc. Eerst vertellen de vrijwilligers wat over het project, waarna we een rondleiding krijgen door het gebouw. Het is best een modern gebouw met een blauw dak, waar dus ook de naam vandaan komt. Na Blue Roof is het tijd voor Wentworth, een project dat nog geen 5 minuten verderop zit. Het project is gevestigd in het politiebureau. Het is een soort crisisopvang voor bijvoorbeeld mishandelde vrouwen. Ook hier krijgen we een rondleiding en dan is het al tijd om naar MoP te gaan. We hebben niet echt iets voorbereid, dus het wordt een beetje improviseren. Marloes geeft uitleg van het project en daarna splitsen we de groep in tweeën voor een rondleiding. Voordat we weggaan geven de twee vrijwilligers van Let us work nog uitleg over hun project. Zij zitten namelijk op een klein kantoor waar we nooit met z'n allen inpassen en eigenlijk is dat ook niet interessant, want zij gaan naar de communities toe om mensen te helpen met het starten van een eigen onderneming. We gaan door naar Bobbi bear, waar we een enorm indrukwekkend verhaal krijgen te horen. Bobbi bear is een opvanghuis voor voornamelijk verkrachte en mishandelde kinderen. De verhalen die verteld worden zijn zo onbegrijpelijk, ik snap niet hoe je een kind dat kan aandoen. Er was een verhaal over een twee maanden oud baby'tje, verkracht door z'n vader en vervolgens overleden, zo heftig! Na Bobbi bear is het tijd voor wat vrolijkers, namelijk Palm tree (waar ik al eerder geweest was, met de zulu experience). Het project bestaat eigenlijk uit Peter en Yvonne (twee Nederlanders die nadat ze vrijwilligerswerk deden bij Palm tree er zijn blijven hangen), een moeder en haar kinderen. Al deze kinderen zijn niet haar biologische kinderen, maar ze heeft wel over alle kinderen de voogdij. De kinderen krijgen ook les op Palm tree en er is een daycare, waar ook kinderen uit de township komen. Verder is er nog een babyhuis, waar baby'tjes zitten die ter adoptie beschikbaar zijn gesteld. We krijgen een rondleiding en dan komen we bij het winkeltje aan, waar allerlei souvenirs verkocht worden die de kinderen zelf gemaakt hebben. Nadat wij langs geweest zijn mogen ze weer flink aan de slag; bijna alles is op, haha. Dan is er nog heel even tijd om wat te knuffelen met de baby's; ze zijn zo schattig! Na het knuffelen gaan we door naar het laatste en meest afgelegen project: the farm. Het ligt echt in de middle of nowhere en waar MoP vrijwel 'af' is, moet hier nog heel veel gebeuren. Ze zijn op dit moment bijvoorbeeld bezig om een huis voor de meiden te bouwen. Ook hier krijgen we een rondleiding en uitleg en dan is het tijd om weer te gaan. Samen met de meiden van Wentworth laten we ons afzetten bij de Galleria, waar we (na het shoppen natuurlijk) bij de Mugg & Bean eten. Op aanraden van onze gids in Kaapstad bestel ik de Big daddy burger. En die is inderdaad erg lekker! Terug op MoP bel ik nog met het thuisfront en stuur ik Wilma een whatsapp of ze een afspraak kan maken bij de huisarts. Ik heb nog steeds best wel last van mijn been en moet over 1,5 week weer lang in het vliegtuig zitten, dus lijkt het me verstandiger als het even gecheckt wordt. Ach, kan ik straks ook weer zeggen dat ik in Zuid-Afrika bij de huisarts ben geweest ;-).

Donderdag 31 juli

Brrrrr, het is echt ijskoud buiten! Maar goed, het is hier natuurlijk winter en winters met 7 graden 's morgens en 26 graden de rest van de dag is natuurlijk niet écht koud te noemen. Daarbij loop ik op m'n slippers in m'n t-shirtje, dus ja. We beginnen ons dus al wel goed aan te passen (hier vinden ze de winters wel echt koud). In mijn huisje zijn drie andere vrouwen aanwezig, dus ik vermaak de kinderen maar gewoon. Na het naar school brengen appt Wilma dat Byron een afspraak met de huisarts voor me maakt en dat blijkt al om 9 uur te zijn. Snel even iemand vinden die met me mee wil en ervoor zorgen dat ze bij de babyroom weten dat ik later kom. Bij de dokter aangekomen ziet het eruit als dokter en ruikt het naar dokter, dus ik heb er wel vertrouwen in. De dokter is een hele aardige vrouw. Er blijkt een zwelling in mijn been te zitten die op mijn zenuw drukt en daar komt de pijn vandaan. Ze kan me een injectie of pillen geven en dan kies ik toch maar voor het laatste. Die zijn meteen op te halen in de apotheek naast de praktijk, dus lekker makkelijk. De man in de apotheek hoort dat we Nederlands zijn, dus hij begint in het Afrikaans terug te praten. Grappig dat je dat toch voor een groot gedeelte kan verstaan (mits ze niet te snel praten). Terug op MoP ga ik door naar de babyroom, waar de kinderen aan het spelen zijn met ballonnen. Na de teatime gaan ze weer slapen en om 12 uur proberen we ze weer wakker te maken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, haha. Het is donderdag dus boodschappen en lunch tijd. Het lijkt wel of ze in de lunchroom steeds langzamer worden (ze kijken ook altijd heel blij als wij weer aankomen, haha), dus de boodschappen moeten steeds sneller gedaan worden, maar het is niet anders. Terug op MoP vraagt Willy of er iemand mee wil de kinderen uit de community terug brengen. Zij komen hier naar de daycare en Willy haalt ze 's morgen op en brengt ze 's middags weer naar huis. Het lijkt mij wel leuk om mee te gaan en ze kunnen me best wel even missen, dus stap ik weer bij Willy in het busje. De community bevindt zich tegenover MoP. De kinderen worden in mijn ogen een beetje aan hun lot overgelaten. Ze worden op een pad uit de bus gezet zonder echt huizen in de buurt en dan rijdt de bus weer verder. Hier zijn ze het zo gewend, maar in Nederland zou je echt nooit zulke jonge kinderen op de hoek van de straat afzetten en dan wegrijden zo van, tot morgen hè?! Het blijft toch wennen, die verschillen. Na alle kleine kinderen weggebracht te hebben is het tijd om de high school leerlingen van MoP op te halen, dus rijd ik weer mee. De high school ziet er van de buiten mooi uit en de leerlingen dragen mooie uniformen, iets wat je niet verwacht als je de uniformen van de kinderen van MoP ziet (die zitten vol gaten etc). Als we terugrijden zien we dat de suikerrietvelden die om MoP staan in brand staan. Ik weet niet precies waarom ze dat doen (om het te oogsten geloof ik), maar het is wel gepland, haha. Het ziet er wel indrukwekkend uit en ik raak in gesprek met een groepje mensen uit Amerika, die langsgekomen zijn om de kinderen cadeautjes te geven. Ik zeg dat als dit in Nederland gebeurt, iedereen in de paniek is. De vrouwen antwoorden dat dat in Amerika ook zo zou zijn. Vervolgens krijg ik de vraag dat mijn vader toch brandweerman is? Of ben ik niet dat Amerikaanse meisje? Als ik nee antwoord zegt ze dat mijn Engels perfect is. Haha, mijn Engels is verre van perfect, maar toch een leuk compliment :-). Op de playground leer ik een meisje de ketchup song, ze ligt helemaal in een deuk en gaat 'm meteen voor doen aan haar vriendinnen. In mijn huisje tref ik het jongste jongetje huilend aan omdat hij niet onder de douche wil. Dankzij z'n oudere zus krijgen we hem toch onder de douche. Ik doe nog wat klapspelletjes met de meiden uit m'n huisje en dan is het weer 6 uur. Terwijl ik terugloop stapt één van de jongens uit mijn huisje opeens vanachter een boom vandaan. Tja, in het donker zijn die kinderen lastig te zien, haha, dus ik schrik me dood. 's Avonds zetten we mijn foto's die op Anouk haar laptop stonden op een USB stick, zodat ik thuis in ieder geval mijn foto's meteen kan laten zien. En dan is het wel weer mooi geweest voor vandaag!

Bedankt voor het lezen!
Liefs, Larissa