Een niet zo leuk verhaal...

Hee allemaal,

Vandaag een gewone dag en een verschrikkelijke dag, maar dat zullen jullie zo wel lezen :-(

Maandag 21 juli

Na een gelaagd weekend is het vandaag dan de dag dat we echt aan de bak moeten. De wekken staat om 6 uur (en om kwart over 6 en half 7 natuurlijk) omdat we om 7 uur in ons huisje aanwezig moeten zijn. Als ik daar aankom zijn alle kinderen al klaar, behalve de jongste. Hem zet ik onder de douche en help ik aankleden. De school begint hier om 8 uur en de middelbare school begint ook heel vroeg, wat betekent dat de oudste kinderen vaak al om 5 uur op moeten staan om naar school te gaan. Die zijn om 7 uur dan ook niet meer aanwezig in het huisje. Na de jongste gedoucht te hebben krijg ik de vraag waar ik vrijdag was. Helemaal naar Kaapstad? Met het vliegtuig? Komt die hier dan? Toch opvallend hoe bijzonder dat voor deze kinderen is! Om 8 uur loop ik met wat kinderen naar de school. Daar staan we met de vrijwilligers een beetje om ons heen te kijken; we weten niet echt wat de bedoeling nou is. De kinderen moeten zich in per klas in een rij opstellen en vervolgens wordt er gebeden. Het hoofd van de school neemt nog eens alle regels heel duidelijk door, want zeker na een vakantie zijn de kinderen een beetje de weg kwijt als het om regels gaat. Nadat de kinderen naar hun klas zijn neemt Byron ons mee naar zijn kantoor om de taken nog eens uit te leggen. We mogen zelf bepalen waar we terecht komen, dus wordt er gepuzzeld. Ik sta samen met Begüm op de babyroom, mijn eerste keuze. 's Middags zijn er ook verschillende taken, namelijk huiswerkklas, brood snijden, op de baby's letten en playground. Deze taken gaan we afwisselen. Als Begüm en ik op de babyroom aankomen blijkt al meteen hoe ongestructureerd (in onze ogen) hier alles te werk gaat. We krijgen eigenlijk geen uitleg en doen maar wat, terwijl de leidster de boel schoon gaat maken. In de babyroom zijn vier kindjes, waarvan de jongste een jaar oud is. Niet echt baby's dus... We spelen wat en dan is het blijkbaar tijd voor eten en drinken (teatime). We lopen naar de keuken waar we brood en limonade mee krijgen. Na de teatime is het eigenlijk tijd om te gaan slapen, maar omdat de leidster de slaapruimte schoon gaat maken, gaat dat vandaag niet door. Tja, dat kan hier gewoon. We mogen zelf ook even pauze houden, dus lopen we terug naar ons huisje. Als we terugkomen bij de babyroom vertelt de leidster dat zij de komende vijf dagen vrij heeft. We staan er dus met z'n tweeën voor, maar dat is geen probleem, er kan niet zo veel mis gaan neem ik aan. Om 12 uur gaan we boodschappen doen, want het is maandag (we doen op maandag en donderdag boodschappen). Eerst lunchen we en dan doen we snel boodschappen want de tijd is bijna om. Op de terugweg rijden er wat schoolkinderen mee, waardoor er te weinig plek in de auto is. Dus beleef ik het ritje terug vanaf de grond van de taxi. Het is weer eens wat anders, haha. Weer terug bij MoP ga ik naar de playground. Ik heb mijn fototoestel bij me en de kinderen worden helemaal gek. Ze vinden foto's echt geweldig en dan vooral het zelf maken. Om 5 uur is het weer tijd om naar het huisje te gaan, waar ik een slapende huismoeder aantref. Ik zet de jongste weer onder de douche. Verder zijn er twee andere kinderen in het huisje aanwezig, die om kwart voor 6 opeens melden dat het tijd is om naar de kerk te gaan. Of ik mee ga? Ehm, oké... Onderweg (de kerk is gewoon op het terrein) kom ik Marloes tegen, dus die sleep ik ook mee. De kinderen rennen nog een tijd buiten (de kerk begint pas om 6 uur schijnt) en dan gaan ze naar binnen. Wij hobbelen er maar achteraan. Bij binnenkomst slaan de kinderen allemaal een kruisje, vervolgens doen ze dat nog een keer als ze bij hun bank aankomen en dan weer als ze gaan zitten. Wij schuiven maar gewoon op de achterste bank, hopelijk zo onopvallend mogelijk, haha. Op een gegeven moment begint de kerkdienst: iedereen staat op en in een paar minuten tijd worden er aan één stuk door gebeden opgenoemd. Dan slaat iedereen weer een kruisje en is het klaar. Dit doen ze iedere dag geloof ik. Terug naar het huisje is het tijd om te koken. Dit duurt allemaal wat langer dan thuis, maar ach, we hebben de tijd :) Morgen ga ik samen met Begüm boodschappen doen voor een vrouw uit een township, Begüm heeft namelijk nog sponsorgeld voor iemand van de lokale bevolking. Maar eerst morgenochtend weer naar t huisje, dus nu lekker slapen!

Dinsdag 22 juli

Oké, dit wordt geen leuk verhaal, dit was serieus een kut dag (sorry). De dag begon weer vroeg, maar vandaag kon niemand z'n bed uitkomen... Snel aankleden en naar m'n huisje, waar de dochter van mijn huismoeder aanwezig is. Ik hoef daardoor niks te doen, iedereen zit al klaar. De regels worden nog een keer opgedreund en de dochter legt vooral de nadruk op geen zulu en geen Nederlands, alleen Engels. We spelen wat kaartspelletjes en de kinderen worden constant gecorrigeerd wanneer ze ook maar één woord zulu spreken. Ook worden de spelletjes op mijn mobiel ontdekt, vooral angry birds is favoriet. Om kwart voor 8 lopen we weer naar school. Op één of andere manier hebben alle kinderen ook een beetje moeite met opschieten, ze zijn allemaal een beetje laat. Wilma komt langs om te checken hoe het met ons gaat. Er zijn niet echt bijzonderheden, dus om 9 uur zijn Begüm en ik klaar om naar de babyroom te gaan. We halen de kindjes op en vermaken ons vervolgens met liedjes zingen en boekjes lezen. Omdat wij om 11 uur worden opgehaald en dan de kinderen alweer terug moeten brengen (normaal is babyroom tot 12 uur) besluiten we om na het eten het slapen over te slaan. Zo ging het gister immers ook, haha. We worden opgehaald door Peter, die samen met zijn vrouw het project Palm tree runt. Hij neemt ons eerste mee naar de supermarkt, waar we onder andere 20 kilo rijst, bananen, meel en snoepjes voor de kinderen halen. Na de boodschappen rijden we naar palm tree, waar we even rondkijken. Zo op het eerste gezicht ziet het project er super leuk uit! We ontmoeten Jovial, de vrouw uit de township, die ook de Zulu experience (een daggrup van Be More) verzorgt. Ze is onwijs blij met al het eten! Samen met haar dochter nemen we het eten mee naar haar huis (zij draagt de tas gewoon op haar hoofd). Het huisje ziet er op zich oké uit, maar ze wonen er met onwijs veel mensen en de bank waar ik op ga zitten is nou ook niet bepaald een goeie bank, dus deze mensen kunnen dat eten wel echt goed gebruiken. We hebben een onwijs leuk gesprek over onder andere verschillen tussen Nederland en Zuid-Afrika. We krijgen een enorm bord vol kip, wortel en een soort mais rijst/pap. Het is zo veel dat ik het niet eens op krijg. Dan haalt Jovial haar 6 dagen oude kleindochter erbij, echt enorm schattig! Na wat foto's gemaakt te hebben krijgen we een rondleiding door de township. Mijn camera kan ik gewoon meenemen, het is veilig genoeg en de mensen vinden foto's leuk. Onderweg komen we onder andere meisjes tegen van de high school die ons willen knuffelen. De mensen zijn zo aardig! Dan komen we bij een rivier, die je met behulp van stenen over kan steken. We twijfelen nog even; de stenen liggen best ver uit elkaar, maar besluiten dan toch om de rivier over te steken. In het midden blijven Begüm en ik even staan, zodat Jovial en haar dochter een foto van ons kunnen maken. Als we de rivier overgestoken hebben geven ze de camera terug. Ik wil de foto samen met Begüm bekijken en vanaf dat moment gaat alles heel snel (en zitten er wat gaten in mijn herinnering). Vanuit mijn ooghoek zie ik twee mannen aan komen, ik hoor een schreeuw en een hand die mijn camera afpakt. Ik laat niet los, met als gevolg dat ik op een of andere manier op de grond terecht kom en een stuk wordt meegesleurd. Ik weet nog dat ik geschreeuwd heb (niet eens in het Nederlands maar in het Engels), maar dat uiteindelijk een stemmetje in mij zei dat ik los moest laten. Dat heb ik dan ook maar gedaan. Dag camera... We zijn alle vier totaal in shock, ik geloof dat ik alleen nog maar uit heb kunnen brengen 'my pictures...' en dat we onmiddellijk weg willen. Begüm krijgt het voor elkaar om Wilma te bellen en we proberen terug te lopen naar Palm tree. Ik kan alleen nog maar shaken en ook de andere zijn totaal in shock. Jovial en haar dochter stamelen dat zo iets nog nooit gebeurd is in de vijf jaar dat ze dit doen en dat de mannen totale onbekenden waren. Bij Palm tree aangekomen vangen Peter en Byron ons op. We lopen Palm tree even binnen, waar ik ook nog eens ontdek dat mijn complete waterfles leeggelopen is mijn tas, met als resultaat een zeiknatte portemonnee + inhoud. Byron neemt ons mee naar het politiebureau, waar de agent doodleuk 'welcome to South Africa' zegt. Hij neemt ons mee voor de aangifte en ook al zegt hij het niet, het komt onwijs over dat hij ons maar domme toeristen vindt. Ja hallo, daar zit je echt niet op te wachten, zeker niet als je gevraagd hebt of alles veilig is en al zo iets nog nooit daar gebeurd is. Ook zegt hij dat we enorm geluk hebben gehad dat we dit nog na kunnen vertellen, voor hetzelfde geld hadden ze een wapen bij zich en dan dringt dat besef pas door: gelukkig hebben wij niks... Ik heb een paar schaafwonden en een pijnlijk been (daar ben ik waarschijnlijk op terecht gekomen) dus het valt mee. We zijn vooral enorm geschrokken, het was zo onwijs eng! We kunnen geen beschrijving geven van de mannen. Ik was alleen maar gefocust op mijn camera en de andere man (ik werd aangevallen door één van de mannen) keek Begüm recht aan, waardoor zij totaal verstijfd was. Nou ja, de kans dat deze mannen opgepakt worden is toch heel erg klein, waarschijnlijk doen ze niet eens wat met de aangifte en is het alleen zodat mijn verzekering het verhaal kan opvragen. Byron is inmiddels afgelost door Wilma en zij brengt ons terug naar MoP. In de auto bel ik mijn ouders, die ook onwijs blij zijn dat er met mij gelukkig niks aan de hand is en dat ik wel erg pech heb met camera's, aangezien dit al de tweede is die gestolen is. Terug op MoP vertellen we het verhaal aan iedereen en gaat Sanne naar onze huismoeders om het verhaal te vertellen. Zij zijn vrij begripvol en we hoeven die avond en de volgende ochtend dan ook niet te komen. 's Avonds is in slaap vallen vrij moeilijk, ik blijf de beelden voor me zien. Het zal nog wel een paar dagen duren voor ik weer aan andere dingen kan denken...

Liefs, Larissa

P.S. Ik voel me al weer beter en ik slaap inmiddels ook weer goed!